یکی از مفاهیمی که در دوران معاصر و پیرامون چیستی هنر کاربردی فراوان یافته، اصطلاح «زیبایی شناسی» است. گرچه این اصطلاح با ظهور فیلسوف آلمانی بائوم گارتن و سپس ایمانوئل کانت معنای تازه ای در فلسفه غربی یافت، اما امروزه در مورد انواع هنر از جمله هنرهای برآمده از سنت های شرقی نیز استعمال می شود. هدف از نگارش این مقاله، که به صورت تأویلی-تحلیلی انجام می پذیرد، آسیب شناسی کاربست اصطلاح زیبایی شناسی در مورد هنرهای برآمده از آیین، مانند هنر سنتی هندی است. برای رسیدن به این هدف پس از پرداختن به اصول برآمده از علم زیبایی شناسی، به بنیان های حکمی در تفکر هندو پرداخته خواهد شد. سپس مهم ترین ویژگی های هنرهای سنتی هندی به واسطه متون مقدس تبیین می گردد. در انتها نیز با تطبیق اصول حاکم بر علم زیبایی شناسی و مبانی حکمی هنر هندویی، وجوه افتراق و اشتراک این دو دیدگاه ذیل پنج مورد اصلی بیان می شود. نتیجه آن که اگرچه هنر سنتی هندی را می توان از وجه زیبایی شناسانه مورد تحلیل قرار داد، اما ادراک کامل آثار شکل گرفته در این تمدن تنها به واسطه فهم بنیان های مذهبی و انگاره های مقدس آیینی حاکم بر تفکر هندو قابل دستیابی است و به همین دلیل استعمال واژه زیبایی شناسی برای اشاره به وجوه هنری و امر زیبا در هنرهای ادوار کهن هند توصیه نمی شود. همچنین برای تفهیم بهتر این معنا یکی از ساده ترین اشکال مندله از دو زاویه زیبایی شناسانه و حکمت هندویی مورد تحلیل قرار خواهد گرفت.

دو تمدن کهن ایران و هند، همواره در طول تاریخ در ارتباط با هم و دارای اشتراکات فرهنگی و هنری فراوانی می باشند. با بررسی اساطیر حیوانی این دو تمدن نقاط مشترک بسیاری، از فرهنگ اعتقادی مردمان آنها بر ما روشن می گردد. این پژوهش به روش کتابخانه ای نقش شیر را در اساطیر و به روش تطبیقی در هنر دو تمدن ایران و هند بررسی می کند و در روشن نمودن وجوه اشتراک و تفاوت اساطیر و هنر این دو تمدن کمک می نماید.شیر در نقوش ایران نماد قدرت شاهان و نیز نماد میترا، خورشید، آتش و گرما است. همچنین شیر مرکب الهه زمین و در نقوش برجسته هخامنشی به عنوان نماد خیر و شر مجسم شده است. در هند، شیر مرکب الهه دورگا و گاه مرکب خدای گانشا است. همچنین شیر نماد بودا و از تجلیات ویشنو (خدای هندی) در زمین است. شیر در هنر ایران و هند با دیو اهریمن می ستیزد. در ایران نبرد شیر و شاه نماد قدرت شاه و شرارت شیر می باشد اما در هند شیر مرکب شاهان و خدایان است. نقش اسفنکس (ترکیب شیر با سر انسان) در هنر ایران و هند نماد مراقبت و پاسداری از مضامین مذهبی و معابد (در هند) و کاخ ها (در ایران) از ارواح شرور و پلیدی ها است.

نمایش های آیینی هند، که از گذشته های دور تا به امروز تداوم یافته، یکی از اصلی ترین شاخه های هنر هندی است و از شهرتی جهانی برخوردار است. با توجه به آنکه در بستر برآمده از سنت، نگاهی کل گرایانه به تمامی فعالیت های بشر وجود دارد، این پژوهش بر آن است تا با مراجعه به متون ودایی فصل مشترک میان آیین و هنر را بازخوانی کند. ازاین رو پرسش اصلی تحقیق آن است که چه اشتراکی میان نمایش آیینی هندی و اصول ودایی مندرج در متون مقدس هندی وجود دارد؟ یافته های این تحقیق، که از نوع کیفی و به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته، بیانگر آن است که عمل قربانی به عنوان اصلی ترین آموزه ودایی در هنر نمایش نیز بازتاب می یابد. این بازتاب را می توان ذیل هجده مورد دسته بندی کرد. همچنین هنر نمایش هندی در معنای آیینی با آنچه امروزه از این واژه مراد می شود متفاوت بوده و مانند دیگر فعالیت های آیینی، دارای هدفی غایی است که همان کنش برای رسیدن به «مکشه» (آزادی) و تحت قانون «دارمه» است. بنابراین نمایش آیین هندی نوعی عمل عبادی است که ریشه در اهمیت و کارکرد امر قربانی در آیین ودایی دارد و بیش از آن که به دنبال دستاوردهای زیبایی شناسانه باشد در پی ایجاد رسه در مشارکت کننده است. ادراک رسه نیز تنها در صورتی حاصل می شود که علاوه بر شناخت مبانی اجرایی قربانی، بر اصول حاکم بر آن ایمان داشت و با حضور قلب به تماشای آن نشست.

بیان مسئله: کتاب بهگودپورانه (یا بهاگاواتا –, پورانا)، در قرن نهم میلادی به تلاش تودة مردمی هند شکل گرفت و در دورة گورکانیان در قرن 17 میلادی مصور شد و نیز نسخة حمزه نامه که موضوع آن داستان های کهن ایرانی است در دورة اکبر از شاهان گورکانی هند در قرن 16 میلادی مصور شده است، با توجه به این که نگارگری حمزه نامه زیر نظر دربار گورکانی انجام گرفت، هنرمندان نامی با امکانات و حمایت فراوان بدان گمارده شده بودند و نتیجة امر پدیدآمدن، یک شاهکار بی نظیر بود. برای بازشناسی دقیق دو گونه، شیوة نگارگری در نسخه های مورد نظر، وجه تمایز آن ها با نام های هنر درباری و هنر توده ای مورد تطبیق قرار گرفت. هدف پژوهش: این پژوهش شناخت عوامل تأثیرگذار بر هنر نگارگری توده ای هند و هم چنین واکاوی نقش حمایت مالی و معنوی در شکل گیری هنر درباری هند است. سؤال اصلی این پژوهش عبارت است از: نقش حامیان درباری در تطبیق نسخ مصور حمزه نامه و بهگودپورانه چه بازنمودی را نشان می دهد؟ روش پژوهش: توصیفی-تحلیلی و «تطبیقی-مقایسه ای» است و شیوة جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی است. نتیجه گیری: نتایج مطالعات حاکی از آن است که نگاره های بهگودپورانه که توسط هنرمندانی فرودست تر و ناورزیده تر کشیده شده و تهی از تبلیغات و حمایت های حکومتی است، به نظر در بین توده مؤثرتر می آید. هرچند که اشتراکاتی در صحنه های بزم و رزم حمزه نامه و بهگودپورانه دیده می شود، اما نمایش صحنه ها در نگاره های حماسة هندی بهگودپورانه، در عین ظاهر خام دستانه دارای یک اصالت بومی است و واقعیت ملموس تری را نمایش می دهند و بر باورهای موجود نزدیک ترند. مقایسة دو نسخه در واقع، مقایسة هند حکومتی و هند مردمی است.